Om 7 u zijn we in het restaurant om te ontbijten en dit gaat vandaag heel wat vlotter.
Daarna nog onze sandwiches en bananen ophalen.
We gaan verschillende activiteiten doen. Sander gaat ijsklimmen en ik ga, proberen, om het Erie Mine Trail te doen (wandeling van 6,5 km enkel). Sander wordt opgehaald voor het hotel om 8 u 30' en ik neem de shuttle om 9 u.
Vanaf hier worden het 2 verslagen.
Dag van Ingrid
Om 9 u 20' begin ik aan mijn tocht. De eerste 1,5 mijl is hetzelfde als het pad naar de gletsjer.
Sommigen kamperen langs het pad en doen vanaf hier dagtochten. Om geen probleem met beren te krijgen, moet je dan gebruik maken van bear-proof opslagplaatsen. (Er staan op meerdere plaatsen in het park van deze containers.)
Eerst loopt het pad door een bos. En langs de bessenstruiken. Ik zou niet graag een harige vriend verrassen. Regelmatig zeg ik dus eens 'Hey bear' of maak ik wat lawaai met mijn wandelstokken.
Uit principe heb ik geen bear spray bij. Ik reken op mijn gezond verstand.
Uit principe heb ik geen bear spray bij. Ik reken op mijn gezond verstand.
Zodra je uit het bos bent, wordt je getrakteerd op mooie uitzichten.
Een tijdje is er een groep Duitse wandelaars bij me in de buurt maar daarna wandel ik alleen. Ik neem een pauze rond 11 u en ik eet mijn banaan-with-a-view. Het is een bijzonder mooi plekje.
Het is bizar weer vandaag. Ik loop in het zonnetje, ook boven de Root Glacier is er zon maar boven de Kennicott Glacier hangen dikke dreigende wolken.
Nog even ga je door een bos. Het laatste stuk van het trail gaat over een richel. Soms zo smal dat ik liever door de struiken loop, een ietsje verder van de afgrond. Maar hier en daar is dat niet mogelijk.
Dit is echt geen stukje voor mensen met hoogtevrees.
Blik terug. Foto genomen waar het pad weer iets breder is.
Ik kom nog een man met zijn dochter tegen die al op de terugweg zijn en die ook in ons hotel verblijven. We slaan even een praatje. Al een geluk dat we elkaar niet net bij het smalle stuk tegen kwamen want daar kan je tegenliggers wel missen.
De Erie Mine ligt nu vlak boven me. Er gaat geen pad naar toe. Je kan zelf je weg zoeken maar dan moet je ook enorm veel stijgen, de helling is meer dan 45° !
Aangezien ik een slechte klimmer ben en omdat ik geen been wil breken, beslis ik om niet naar boven te gaan/kruipen/klauteren.
Na het eindpunt lijkt het alsof het pad nog wat verder gaat.
En het gaat weer over een richel die volledig begroeid is met bessenstruiken. De struiken staan soms zo dicht opeen dat ik eraan blijf hangen en wat uit evenwicht geraak. Dit is dus voor mij het eindpunt.
En het gaat weer over een richel die volledig begroeid is met bessenstruiken. De struiken staan soms zo dicht opeen dat ik eraan blijf hangen en wat uit evenwicht geraak. Dit is dus voor mij het eindpunt.
Ik ben nu veel dichter bij de Stairway Icefall. De totale hoogte van de Icefall is 1,6 km !
Wat een immense massa ijs, een muur van ijs !
Zowel de Stairway Icefall als de gletsjer hebben enorme en veel barsten.
De Erie Mine ligt een beetje achter me nu.
Er komen donkere wolken mijn kant uit. Aanvankelijk plande ik om hier aan het einde van het pad een lunchstop te houden maar die ga ik nog even uitstellen totdat ik voorbij het gedeelte met de vervelende richels ben.
Aan de voet van de berg waarop de Erie Mine genesteld is, liggen nog veel spullen die door de mijnwerkers gebruikt werden. Toen de mijn in 1938 gesloten werd, kregen de werknemers 1,5 u de tijd om hun spullen te verzamelen en zich naar de trein te begeven. De rest werd achtergelaten en door de jaren heen is het naar onder geschoven.
Yeah, nu komt weer mijn 'lievelingsstukje' (niet dus). Hieronder een roadblock.
En het wordt nog smaller. Het pad is zo smal dat het nauwelijks breder is dan mijn schoenen samen. (Op de foto zijn mijn stokken al buiten het pad.)
Langs het pad zijn hoge rotsen en ik hoor jonge vogels roepen. Ik speur de omgeving af en krijg er vier in het vizier. (Erg veraf. Ik heb wel wat foto's gemaakt maar die moet ik eerst thuis op de computer bewerken.) Vermoedelijk waren het ofwel sharp-shinned hawks ofwel northern goshawk, volgens het boek 'Birds of America' dat Sander koestert als een bijbel. Ik ben vrijwel zeker dat het haviken waren. Zeker 3 jongen en 1 ouder. De jongen waren aan het schijn-vechten. Een heerlijk spektakel.
27.11.2015 - na update blog
Normaal bewerk ik geen foto's (behalve eens een horizon rechttrekken) maar voor deze foto's heb ik een uitzondering gemaakt. Het is nog moeilijk om de vogels te vinden op de foto's.
Na grondige bestudering van de foto's, boeken, internet ... hebben we nog geen zekerheid wat betreft de soort. Voorkeur gaat naar de sharp-shinned hawk.
Normaal bewerk ik geen foto's (behalve eens een horizon rechttrekken) maar voor deze foto's heb ik een uitzondering gemaakt. Het is nog moeilijk om de vogels te vinden op de foto's.
Na grondige bestudering van de foto's, boeken, internet ... hebben we nog geen zekerheid wat betreft de soort. Voorkeur gaat naar de sharp-shinned hawk.
Het gaat al richting 14 u en ik begin serieus honger te krijgen. Van zodra ik van de richel af ben, neem ik mijn lunchpauze. Nu, lang heeft die niet geduurd. Ik moet hier weg ! Het begint enorm hard te waaien en ik moet verderop de keienstrook langs een andere richel nog doen. Dus snel 1/3 van mijn sandwich opgegeten, vest aangedaan (niet meer nodig gehad sinds ik in Kennicott vertrokken was) en dan weer verder.
Ik kan het niet laten om onderweg nog wat foto's te maken. De zon die als een spot op de gletsjer staat, geeft mooie plaatjes. Ik krijg maar geen genoeg van deze zee van ijs.
Om 15 u ben ik weer op het hoofdpad. De wind is gaan liggen en ik vind de ideale plek voor het vervolg van mijn lunch. En het is ook hoog tijd om nog wat te eten, ik heb toch wel veel calorietjes verbrand en moest echt bijtanken.
Op de terugweg naar Kennicott zie ik het in de verte alweer opklaren.
Tja, ze zeggen dan ook over het weer in Alaska dat er maar 1 zekerheid is, de zekerheid dat het echt alle kanten uit kan.
Tja, ze zeggen dan ook over het weer in Alaska dat er maar 1 zekerheid is, de zekerheid dat het echt alle kanten uit kan.
Om 16 u ben ik terug in Kennicott.
Totaal 13 km afgelegd op 6 u 40'. Dat wil zeggen dat ik eigenlijk een slak ben. OK, ik heb ook veel gestopt om te genieten, maar toch. Ik moet dringend aan mijn (klim)tempo werken.
Al bij al, een ERG MOOIE, magnifieke wandeling.
Ik trakteer me op een koffie (zelfde als gisteren) en neem dan de shuttlebus terug naar McCarthy.
Dag van Sander
Vorig jaar ging hij klimmen met Brian van St Elias Alpine Guides. We hebben bij het reserveren gevraagd als hij dit jaar ook met hem kan gaan. En ja hoor, zijn gids is Brian. Het is een zeer aangenaam weerzien. Naast Sander zijn er nog 4 andere klimmers.
Vertrek om 9 u 30' richting Root Glacier. Daar aangekomen (2 mijl) moeten ze eerst hun speciale klimschoenen en crampons aandoen.
Ze zijn rond 11 u op het ijs.
Eerst gaan ze naar een ijswand zodat de andere ijsklim-newbies kunnen leren klimmen.
Vervolgens beklimmen ze een hogere muur.
Ze komen langs een meertje waar we gisteren ook waren maar toen was het tot verbazing van Kirk bijna leeg. De barsten die er gisteren waren zijn alweer goed dicht en het meertje vult zich terug met smeltwater.
Gisteren
Deze middag
Deze namiddag
Daarna steken ze de gletsjer over om daar te gaan klimmen in moulins (frans: molen)
Zo'n moulin ontstaat wanneer veel stromend water zich een weg baant naar onder (lijkt wat op een draaikolk)
In deze moulin daalt hij 2x af. De 2de keer helemaal tot de bodem en MET fototoestel.
Even hangen er dikke wolken boven de gletsjer en regent het wat. Het duurt niet lang en terwijl ze van de gletsjer aan het afwandelen zijn, komt de zon weer piepen.
Ze zijn terug in Kennicott rond 18 u 20'
Hij heeft een SUPERFIJNE dag beleefd. En het was leuk om Brian terug te zien.
's Avonds eten we weer in de Saloon.
Daarna wisselen we met elkaar en met andere hotelgasten verhalen uit op het terras van ons hotel.
Een Amerkaanse man heeft zoveel bewondering voor Sander zijn prestatie (hij heeft hem zien klimmen) dat hij ons elk een biertje aanbiedt. (Eigenlijk mag Sander in de US nog geen alcohol drinken maar in McCarthy mag alles.)
Terwijl we gezellig met Mike en zijn vrouw op de porch van ons hotel zitten te genieten van ons biertje, komt deze jongen door de hoofdstraat gewandeld.
Afgelegde km: 0 km
Het weer: 's ochtends koud, 17 u ongeveer 16 °C, heel de dag zwaar bewolkt, droog (beetje regen)
Hotel: McCarthy Lodge - Ma Johnson's Hotel - McCarthy
Het weer: 's ochtends koud, 17 u ongeveer 16 °C, heel de dag zwaar bewolkt, droog (beetje regen)
Hotel: McCarthy Lodge - Ma Johnson's Hotel - McCarthy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten